Wat maakt het geven van feedback toch zo moeilijk? Waarom hangen er zoveel emoties en overtuigingen aan vast?

Onlangs hoorde ik tijdens een training de volgende voorbeelden:

Voorbeeld 1:

Piet wil iets zeggen tegen teamlid Jan. Jan werkt nog niet lang in het bedrijf en gaat ‘te vaak’ een praatje maken met de collega’s. Maar dat is niet alles. Hij heeft de gewoonte om ’s morgens de vrouwelijke collega’s te begroeten met een kus. Niet iedereen vindt dit even leuk maar… niemand zegt iets.

Wanneer een andere cursist vraagt of iemand hem hier al iets over gezegd heeft, antwoordt Piet: “Je weet toch dat dat niet hoort…”

Voorbeeld 2:

Els heeft een probleem met een collega. Hij komt voortdurend vragen stellen, een paar keer per dag, terwijl ze het heel druk heeft. Opnieuw vraagt een cursist: “En wat zeg je tegen hem?” Het antwoord: “Niets! Ik doe alsof ik druk bezig ben, blijf naar mijn scherm kijken maar het lijkt wel alsof hij de boodschap niet begrijpt.”

Dit klinkt waarschijnlijk herkenbaar. Beide voorbeelden komen toevallig uit de werksfeer maar… ik ben zeker dat je ook in andere domeinen van je leven gelijkaardige situaties kan vinden.

In beide gevallen gaan we ervan uit dat de andere OF hetzelfde denkt als wij OF dat hij/zij kan gedachtelezen… Als er iets is wat ik in al deze jaren geleerd heb, is het dat NIEMAND precies hetzelfde denkt als ik en… dat de mensen met een ‘glazen bol’ dun gezaaid zijn. Als we dus willen dat iemand iets aan zijn gedrag verandert, dan zullen we hem, op zijn minst, moeten zeggen wat we van zijn huidige gedrag vinden… We moeten dus feedback geven. En het liefst op een assertieve manier.

Hoe doe je dat? Eerst moet je misschien eens kijken naar je overtuigingenin verband met feedback.

  1. “Feedback geven is oordelen”: Nee, ik geef mijn visie op de feiten. Dit wil niet zeggen dat mijn visie de enige juiste is. Ik open de dialoog. Ik zeg wat ik denk, zodat de andere er niet naar moet raden. Hopelijk hoor ik zo ook zijn visie… Die zou die van mij dan weer kunnen beïnvloeden.
  2. “Ik zal de andere kwetsen”: niet noodzakelijk… Als ik de feedback op de juiste manier en met de juiste ingesteldheid geef, zal dat nogal meevallen. Horen dat mensen al weken over je praten, zonder je iets te zeggen, kwetst waarschijnlijk meer… Een ander risico: wanneer jij lang wacht om iets te zeggen, bestaat de kans dat je steeds geïrriteerder raakt en dat je, als je dan eindelijk iets zegt, agressief zal zijn…

Dus hoe doe je het concreet?

  1. Beschrijf de feiten, zeg wat je geobserveerd hebt: heel precies, zonder te interpreteren. Dus: ik hoorde, zag, …dat je….
  2. Druk uit welk effect de feiten op je hebben/hadden. Het is heel belangrijk dat je een ik-boodschap gebruikt.
  3. Geef de andere nu de tijd om zijn versievan de feiten te geven. Die zijn misschien helemaal anders… Misschien heb jij niet alle informatie… Je wil het ‘probleem’ zelf ook beter begrijpen. Dan kan je ook met meer gerichte oplossingen komen.
  4. Reik een aantal oplossingen aan, maar luister ook naar die van de andere. (Dit kan alleen maar wanneer de andere het probleem ‘erkent’).
  5. Beslis samen voor welke oplossing jullie kiezen, om misverstanden uit te sluiten.

Wanneer je op deze manier je feedback geeft (uiteraard ook met ‘neutrale stem en lichaamshouding), ben ik er zeker van dat jullie er allebei beter van worden: zelf zal je minder gefrustreerd zijn en de andere weet tenminste wat je denkt en/of van hem verwacht.

Wil je hier graag mee aan de slag? Dan is dit het uitgelezen moment!
In februari 2020 is er weer een ‘live’ versie van mijn assertiviteitscursus! Wat betekent dat? Ik bied een (Engelstalige) online cursus aan met Nederlandstalige begeleiding in een gesloten Facebook groep.
Tot en met vrijdag 24/1/2020 is deze cursus (voor de laatste keer!) aan de helft van de prijs! Meer informatie vind je 
hier!

Succes ermee!

© 2011 Lacomma

(Deze post verscheen al op de vorige ‘editie’ van deze website, maar op algemene aanvraag en naar aanleiding van de online cursus assertiviteit , post ik hem graag opnieuw)